Huisjesjacht

Zoals de vaste lezers van dit blog weten ga ik èèn keer per jaar met Skwebbel en Henny een weekje op vakantie. Voorheen gingen we naar Terschelling, dit voorjaar genoten we van Portugal maar afgelopen vrijdag besloten we volgend jaar tóch weer Terug naar Terschelling te gaan. Omdat lekker. Omdat zee. Omdat fijn. Heel fijn. Maar we wilden nu wel eens naar een ander huisje. En dus kon de huisjesjacht beginnen.

We hadden nogal een wensenlijst, dat moet ik er bij zeggen. We wilden een vrijstaand huisje, Hera moest wel mee mogen, er moest zicht zijn dus niet een bungalow in een duinpan maar het liefst eentje bovenop een duin, de zee moest vlakbij zijn zodat we 's avonds zo naar het strand kunnen en we moeten ook nog wat luxe hebben, een vaatwasser bijvoorbeeld, of een oven, en iemand die de eindschoonmaak voor ons doet is ook wel fijn. Een ster meer hebben we liever dan een ster minder. En oh ja, het mag natuurlijk niet teveel kosten want we zijn wel Drenten hoor!

Na intensief speurwerk vonden we een aantal objecten die wel aan onze eisen voldeden. Maar toen wisten we het niet meer. Want op die foto's van de VVV of internet krijg je niet echt een goede indruk, soms zelfs he-le-maal geen indruk...

'Weet je wat?,' zei Henny, 'we gaan er donderdag gewoon naar toe. Inspectie der huisjes!'
'Goed plan,' zei ik, 'en dan huren we fietsen en dan doen we bij Henny de laptop onder de snelbinder en dan scheuren we het hele eiland over, al die huisjes langs!'
(als je weet hoe dol Skwebbel en Henny zijn op fietsen dan besef je welk een hilarisch leuk plan dat is...)
'En dan gaan we bij al die huisjes vragen of we binnen mogen kijken,' zei Skwebbel.
'Nee! Niks vragen, gewoon naar binnenloeren, alsof de huidige gasten er niet zijn.'
'Of op het terras gaan zitten van zo'n huisje, tussen de Duitse badgasten, en dan vragen: Darfen wier ein bisschen binnen herum sjouwen? Wass sagen sie? Kaffee? Nou gerne zeg! Kuchjen da bei?'
Het plan werd alsmaar hilarischer. Zoals dat gaat met dat soort plannen.

En normaal gesproken zou het hierbij blijven. Wilde plannen. Dikke lol. Verder niet. Maar zo niet bij ons. Nee mensen! Aanstaande donderdag om 08.30 uur stappen wij in Harlingen op de boot. Voor het Terschelling-fiets-arrangement van rederij Doeksen. En dan fietsen we naar zee en zoeken die huisjes op. Allemaal. We gaan niet naar binnenloeren, want zo zijn we niet, en we gaan al helemaal niet bij de Duitse gasten op het terras zitten. Nee, dàt doen we niet. Maar we nemen wel een goede verrekijker mee (of drie) en fototoestellen. En dat het genieten wordt, en lachen, gieren, brullen, dat is zeker.

Meer

We wilden vandaag wel iets doen. Wandelen, kanoën, iets bezoeken... het werd toch, na lang beraad, weer een stukje fietsen. Niet zo ver dit keer, daar had Donder niet zo'n zin in. Peer opperde een rondje Zuidlaardermeer. Dus dat deden we. Een rondje dat vooraf door mij werd bestempeld als: saaaaaai.

En dat was het niet. We zagen weilanden met donkere wolkenluchten er boven (dat is weer eens wat anders als alsmaar zon, zon, zon...), slootkanten met roze bloemen, sloten met een soort mini witte waterlelies, enorme biologische biefstukken, een schattig fietspontje, gratis en zelf te bedienen, een palingrokerij waar we natuurlijk een pondje paling scoorden, hooglanders die verkoeling zochten in het water van een natuurgebied en molens. Fotomogelijkheden genoeg dus!

Het was heerlijk fietsweer, niet te warm, niet te koud en af en toe, heel af en toe, een verdwaald sputtertje regen om ons koel te houden. We hoefden de jassen er niet eens voor aan, zo weinig was het. En op het eind zagen we het bootje van de kleine (lutje) Berend Botje. Want toen waren we, met 21 kilometer op de teller, weer terug in Zuidlaren.

Bouwbedrijf

Het gaat dan nu toch echt gebeuren hoor, we krijgen een draadloos netwerk. Zwager Chris kwam een uurtje geleden binnenstappen met zijn reddingskoffer (lees: laptoptas met alle benodigdheden die je maar nodig kunt zijn bij het bouwen van zo'n netwerk). Hij keek helemaal vrolijk.

'Jij vindt het echt leuk hè, dit soort klussen?' vroeg ik.
'Nou écht wel!' glom zwager Chris me tegemoet.
'Dus we hoeven ons niet schuldig te voelen dat we jou je vrije zaterdagmiddag ontnemen?'
'Nee hoor, dit is voor mij zeker geen straf.'
Ik was gerustgesteld.

De mannen spraken hun mannentaal terwijl ik nog een rondje mailde, scrabbelde en surfend over het net ging. Ik zit straks immers zonder verbinding? Oef. Als ik dat maar overleef. Ze zijn nu even naar de stad, deze heren van het netwerkbouwbedrijf. Daar kopen ze een modem/router en een wireless kaartje voor mijn laptop. En dan zit ik, als alles goed gaat, vanavond wellicht helemaal draadloos in de tuin te internetten. Wow, dát is pas luxe!

PS: bedankt voor het duimen van gisteravond. Het heeft werkelijk geweldig geholpen. We zaten, tot de laaste gasten weggingen, in de tuin.


EDIT: Bob De Netwerkbouwer kwam met een klein pruillipje terug uit de stad. Drie computerwinkels bezocht, nergens was het door ons gekozen model modem op voorraad. Snif. Snik. Inmiddels is het apparaat besteld en wordt hij dinsdag verwacht. Dat wordt dus niet in de tuin zitten vanavond. Maar gezien het feit dat zich op dit moment een onweersbui ontwikkelt, net ten zuiden van Assen, is dat ook niet echt erg te noemen...

Er is er...

één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is HIJ. Wij zijn er klaar voor, laat de visite maar komen. En als jullie nou allemaal even duimen voor een droge avond in Assen? Mooi! En bedankt.

Code 901

Het is u wellicht opgevallen; het is warm. Wat heet warm... het is heet! Maar dat maakt allemaal niet uit. We gaan gewoon aan het werk en doen waar we voor betaald worden. Dat hoort zo tenslotte. Bovendien is het, tot een uur of drie 's middags, best te doen in ons gebouw. 's Morgens zetten we alles tegen elkaar open en tegen 11.00 uur doen we alles dicht. Zo houden we het redelijk koel. Althans een groot deel van de dag.

Toen ik vanochtend op mijn werk aankwam bleek dat ook onze directeur, die helemaal in Leeuwarden zetelt, ontdekt had dat het niet warm was maar heet!
'We hebben leuke mail,' zei collega Hejemato toen ik binnenstapte.
Ik keek verbaasd haar richting uit.
'Nee, ik zeg niks, gewoon zelf even kijken.'
Ik zette dus mijn kopje koffie op het bureau en startte de computer op.
De mail opende zich...

'Wat mij betreft mogen jullie vandaag om 14.00 uur naar huis. Dan zal de hitte wel zo'n beetje op z'n hoogtepunt zijn,' zo schreef de directeur aan alle medewerkers. 'Boek de uren maar weg onder code 901.'

Nou zegt jullie dat natuurlijk niks; code 901. Maar ik begon er licht van te juichen. Code 901 staat voor: Bijzonder verlof. Vrij op kosten van de baas! Op een bijzonder warme, nee, hete dag. Dat heet nog eens een fijn bericht op de vroege ochtend!

Schootcomputer

We hadden er al vaak over gehad, hij en ik. Dat zijn computer wel heel erg oud werd, dat het ding ook wel heel veel herrie maakte de laatste tijd, dat we eigenlijk die hele computerkast wel kwijt wilden uit de kamer en dat een draadloos netwerk met twee laptops eigenlijk wel ideaal zou zijn. Maar het was er maar steeds niet van gekomen. Tot gisteren de folder van de Dixons kwam.

'Kijk eens..' wees ik richting folder. Peer deed wat hem gevraagd werd. 'Hmmm... mooi ding,' was het antwoord. 'Als we die nu eens aanschaffen?', ging ik verder. 'Je bent tenslotte vrijdag jarig en we hebben er nu wel lang genoeg over gepraat lijkt me.' Naast me op de bank begonnen twee ogen jongetjesachtig te glimmen van plezier. En zo werd besloten dat ik vandaag naar de Dixons zou gaan om de Acer te halen.

Ik ging vanochtend eerst naar het werk maar om klokslag 09.30 uur stond ik bij de winkel op de stoep. Bij wijze van bijzonder vroege middagpauze zeg maar. Ze waren nét open. Ik liep de heerlijk gekoelde zaak binnen en begaf me linea recta richting kassa.
'Goedemorgen mevrouw, waarmee kan ik u van dienst zijn,' kwijlde de verkoper me toe.
'Ik wil graag een laptop.'
Ik zag hem ter plekke vrolijker worden. Net open en dan meteen een laptop verkopen, dit ging een goede dag worden.
'Dat kan natuurlijk, loopt u maar even mee...'
Nou is mijn ervaring dat verkopers in computerzaken altijd een beetje neerbuigend doen richting vrouwen. Alsof wij van niks weten. En dit slijmerige exemplaar was niet beter als zijn voorgangers.
'Kijk mevrouw...' (hij zei het niet, maar ik hoorde hem toch echt '-tje' er achteraan denken) ...hier staan wel wat mooie modellen.'
'Ik wil graag de Acer 1642, met 1.7Gigahertz processor, 1Gig geheugen en 100Gig harde schijf, die dus!' wees ik naar de Acer in de vitrine.
'Prrrrrima keus mevrouw (-tje), dat is een heel mooie laptop hoor, al-les er op en er aan!'
'Alles?'
'Ja écht alles, dvd-brander...' voor hij verder ging met wat een eindeloze opsomming ging worden onderbrak ik hem.
'Maar hij heeft geen fire-wire las ik.'
Pok. De schellen vielen van zijn ogen. Hij was, heel even maar, licht van slag.
'Nee, geen fire-wire, dat niet...'
'Geeft niks hoor, onze oude PC wordt gewoon opgenomen in ons nieuwe netwerk, daar zit fire-wire op. Dan bouwen we een systeem met een wireless LAN ADSL2 modem en op het routertje sluiten we de heleboel dan aan; twee laptopjes, PC, komt helemaal goed, pak maar in dat ding.'

Och, wat begon mijn ochtend leuk. En wat eindigde de dag fijn, toen Peer zijn vervroegde verjaardagscadeautje alvast uitpakte. Die zie ik de rest van de avond niet mee terug vrees ik. Het nieuwe speelgoed moet ontdekt worden. Genieten is het. Dik genieten. Enneh... kan dan nu iemand me uitleggen wat fire-wire is...? ;-)

Overtreding

Ik wist het niet hoor, écht niet! Ik ging vanochtend naar mijn werk en er was niemand die het me vertelde. Ik kwam ook niet veel mensen tegen trouwens want de schoolvakanties zijn ook hier begonnen. Het fietspad richting stad was jubelend leeg.

Op mijn werk heeft ook niemand het me verteld. Was dat gebeurd dat had ik op dat moment nog maatregelen kunnen treffen. Nou komen mijn twee directe collega's van vandaag beide uit de stad Groningen en dat kan er mee te maken hebben. Ze waren natuurlijk niet op de hoogte. Het zij ze vergeven.

Maar zelfs toen ik naar huis fietste had ik het nog niet door. Er was ook niemand die me staande hield. Ik zag nog twee agenten in een auto voorbij rijden maar kennelijk knepen ze een oogje dicht want ik werd -gelukkig maar- niet gearresteerd.

En dat terwijl ik wél in overtreding was! Maar daar kwam ik pas achter toen ik, na vier kilometer fietsen, thuis op de bank zat en Peer het journaal aanzette. In Drenthe is het te gevaarlijk om te fietsen! Het is hier te warm! Er is een gezondheidsrisico voor de fietsende weggebruikers en dus worden ze allemaal van de weg gehaald. Géén fiets4daagse morgen! Bloedlink is het. En dus was ik vandaag zwaar in overtreding, want ik fietste wel degelijk door Drenthe, ik ging ook best hard terwijl ik wind tegen had en tot overmaat van ramp had ik geen drup water bij me. Oef. Mega-fout.

En nou vraag ik me af: als het in Drenthe te warm is om te fietsen, is het dan morgen niet véél te warm om te werken? Ik denk dat ik, voor mijn eigen veiligheid, maar thuis blijf...

Tarp

We hebben een heel lekker terras met maar één nadeel: als het heel erg warm is is er te weinig schaduw om lekker te kunnen zitten. 'Koop dan een parasol,' zo hoor ik u denken. Dat had natuurlijk gekund maar gisteren besloten we tot de aanschaf van een tarp. We hadden er al vaak bij staan kijken bij onze kampeergrootgrutter maar we vonden ze altijd te duur. Tot ik vrijdag met schoonzus Els daar door de winkel liep en een tarp zag hangen die én het goede formaat had (niet te groot) én heel lekker geprijsd was (€ 24,99). We schaften de tarp dus aan. Ook lekker makkelijk voor op de camping.

En toen kwam, vanochtend, le grande moment; de tarp moest opgehangen worden. Peer had daar een bepaald idee over en ik ook. En ik kan rustig zeggen dat er wel twee tarplengtes tussen beide ideeën zaten. Zo goed als we zijn in het opzetten van een tent, zo slecht bleek het te gaan met het ophangen van de tarp. Het gevolg was dat ik besloot me er maar niet meer mee te bemoeien. Ik ging met een boek onder de boom zitten en Peer worstelde door om het ding toch goed op te hangen. En dat lukte.

Toen hij eenmaal afgespannen was en we met z'n tweetjes er naar stonden te kijken zei ik: 'hij hangt niet zoals ik het bedacht had...,' Peer schudde z'n hoofd, 'en ook niet zoals jij het bedacht had...' Peer schudde nog een keer. 'Maar nu hangt hij wel heel goed!' We knikten gezamenlijk goedkeurend richting tarp.

Maar de èchte reden van het succes zit hem natuurlijk in de juiste hulp. Als je maar het goede gereedschap heb en de goede assistent dan lukt het immers altijd?

Zomer-roze

Deurwaarder (2)

In het kader van 'julliekunnenmenogmeervertellen' (zie logje gisteren) belde ik niet het doorkiesnummer dat op de brief stond die ik ontvangen had. Ben Malle Eppie niet! Ik ging dus naar cyberspace, googlede daar de deurwaarder boven tafel en koos het algemene nummer.

'Deurwaarder zusenzo goedemorgen. Als u vragen heeft over een vordering kies èèn, als u een vordering wilt indienen kies twee, voor alle overige vragen kies negen.' Dat vind ik altijd heel bijzonder, waarom negen? Waarom niet drie? Maar goed, ik koos dus voor negen want ik had immers geld tegoed?

'Deurwaarder zusenzo, waarmee kan ik u van dienst zijn?'
'Goedemorgen u spreekt met mevrouw Dondersteen, zal ik mijn dossiernummer even noemen?'
'Graag'
'Twee, zes, vier, acht, vijf, vijf.'
'Eens even kijk hoor... Start/Dondersteen?'
'Ja! Dat klopt!'
Verhip. Het dossiernummer klopte. Zou het dan toch waar zijn?
'Ik verbind u door met die afdeling, ogenblikje....'
Elton John zong me, gedurende de wachtstand, heel toepasselijk toe: 'I hope you don't mind, I hope you don't mind... ' Nou Elton kerel, als het waar is heb ik geen enkel bezwaar hoor.

'Met mevrouw van de afdeling waarmee u doorverbonden bent, goedemorgen.'
'Goedemorgen, ik bel even over mijn dossier.'
'Ik zie het, dat is het dossier Start/Dondersteen.'
'Dat is mooi, maar klopt het ook werkelijk dat ik geld krijg van Start? Alleen maar omdat ze een kopie willen hebben?'
'Ja hoor mevrouw, dat klopt.'
'Dat is fijn, ik vertrouwde het voor geen meter en dacht dat het handig was toch maar even te bellen.'
'U heeft groot gelijk hoor!'

Even voelde ik me een oud besje die om het minste of geringste instanties belt en dan gerust wordt gesteld. Maar ach, wat kan het schelen. Ik stuur de boel op en krijg dan vijftig euro gestort op mijn rekening. Hoera! En dat alles, zo werd mij uitgelegd, omdat Start de dossiers niet op orde heeft en hun een dikke boete van de Belastingdienst boven het hoofd hangt als ze het niet alsnog op orde maken. Ook de stokoude dossiers zoals die van mij.

'Ze hadden me alleen maar hoeven bellen hoor,' zei ik nog tegen de vriendelijke deurwaardermevrouw, 'dan had ik het graag even langs gebracht. Gratis en voor niks. Maar u begrijpt dat ik die vijftig euro nu niet ga weigeren...'
Ze moest er wel om lachen. 'Dat begrijp ik,' zei ze, 'ik snap ook niet waarom ze niet gewoon gebeld hebben maar omdat het nogal een grote operatie is en het in èèn keer goed moet hebben ze ons ingeschakeld. Daar hebt u dan mazzel mee.'

En zo is het maar net. Peer en ik gaan op Terschelling lekker uit eten van dat geld. Dat is nog eens een fijne Start van onze najaarsvakantie!

Ding, dong... de deurwaarder!

Toen ik vanmiddag thuis kwam van mijn werk lag er een brief van een deurwaarder op de mat. Oei. Da's meestal niet best. In mijn werk kom ik nogal eens met deurwaarderspost in aanraking en ik herkende dan ook meteen het beeldmerk van een bekende, landelijke, grote deurwaarder.

Ik ging er eens goed voor zitten en begon te lezen. Ik had via Start Uitzendbureau gewerkt stond er. Klopt. En Start had mijn dossier niet compleet. Oh? En nu wilden ze een kopie van mijn legitimatiebewijs. Okee. En daar hadden ze me meerdere malen om gevraagd. Nou écht niet! En omdat ik niet had gereageerd. Duh. Hadden ze het nu maar bij de deurwaarder in handen gegeven. Goed hoor. En of ik nou maar even een kopie wilde opsturen. Tuurlijk jongens, geen probleem hoor! Dan maakte Start, als dank, vijftig euro naar mij over. Stop. Even teruglezen. Het stond er echt. Dan maakte Start, als dank, vijftig euro aan mij over. En dan moest ik de antwoordenvelop gebruiken die bijgevoegd was. Ik zag de envelop. En niet vergeten mijn bank- of gironummer te vermelden. Hmm... bizarre brief.

Er zat ook een briefje van Start bij welke het verhaal bevestigde. Tja. Nou ben ik nogal slecht van vertrouwen. Dus of dit allemaal klopt? Ik heb inderdaad bij Start gewerkt, ik hield er zelfs mijn huidige baan aan over. Maar bij het inschrijven hebben ze heus wel een legitimatiebewijs van mij gezien en gekopieerd, en ze hebben me echt niet benaderd. Hadden ze dat gedaan dan had ik graag een kopie bij ze langsgebracht, ik fiets iedere ochtend langs hun pand als ik naar mijn werk ga. Dus... Donder vertrouwt het niet en gaat morgen bellen. Eerst met de deurwaarder, dan met het hoofdkantoor van Start en dan... dan stuur ik niks op maar breng het wel langs bij Start Assen. Lijkt me lekkerder. En mocht het dan zo zijn dat Start mij graag vijftig euri overmaakt... nou, dán gaan Peer en ik straks op Terschelling eens even lekker uit eten. Op kosten van de ex-zaak!

Hoge thee

Het theehuis lag prachtig aan de fietsroute van gisteren. We hadden er 's ochtends onze auto geparkeerd, waren de tocht gaan fietsen en kwamen er terug voor vertrek. En als je dan toch bij zo'n heerlijk theehuis bent en je hebt zin in een koel drankje, dan is de keus niet zo moeilijk.

Het bleek toch best nog wel moeilijk te zijn. Want Ice Tea hadden ze niet, bitter lemon ook niet. Koffie wel, of 'Kruidenthee mevrouw, ook zó dorstlessend,' sprak de man die de bestellingen op kwam nemen me toe. Maar ik had geen zin in kruidenthee. Yuk. Uiteindelijk besloten we tot twee kopjes koffie en twee glazen ijskoud kraanwater tegen onze dorst. Zo. Nu was het toch echt niet meer moeilijk. We leunden genoeglijk achterover in de rieten stoeltjes.

Even later kwam de man terug met een blad met daarop een pot koffie, twee kommetjes, suiker, melk, koekjes. Een pot koffie? Ben ik nou mesjogge of hoe zit dat? Ik had toch twee kop-jes koffie besteld? Kopjes. Geen pot. Zo moeilijk is dat toch niet? Maar wat bleek? Ze kennen daar het fenomeen 'één kopje koffie' niet! Het is óf een pot koffie óf niks. Kies maar. Nou, voor ons was al gekozen kennelijk want wij zaten inmiddels achter een pot koffie. 'En als u dan straks dat blad even mee naar binnen neemt als u wilt afrekenen?' zei de man nog toen hij naar een volgend tafeltje liep. En dus ook nog je 'gasten' zelf de tafels af laten ruimen. Nou ja, eerlijk is eerlijk, dat vond ik wél slim gevonden.

We dronken onze koffie en even later bracht ik het blad, zoals verzocht, terug naar binnen. 'U wilt...?' de dame achter de toonbank keek me behoorlijk uit de hoogte aan. Alsof ik, heel lastig, haar zondagmiddag onderbrak. 'Nou, ik wil graag afrekenen,' zei ik terwijl ik op het blad wees. 'En u hebt gehad...?' zei ze. Zucht. 'Twee kopjes koffie heb ik gehad. Nou ja, een pot vol koffie dus want kopjes koffie kennen jullie niet,' wees ik nogmaals op het blad. 'Zes euro mevrouw!'

Ik legde een briefje van tien op de toonbank. De vrouw deed niks. Ze keek me alleen maar vanuit haar hoogte aan. Ik wees op het tientje. 'Oh,' zei ze met een stem waar de afkeuring van afdroop, 'ik dacht dat u er toch zeker een euro bij zou gaan zoeken in uw portemonnee, dat is tenslotte voor mij gemakkelijker met het wisselen.' De klus viel me nog nét niet open. Ik pakte mijn portemonnee, deed hem met een groot gebaar open en drukte hem onder haar neus. 'Ik heb geen euro erbij mevrouw, dat is waarschijnlijk ook precies de reden waarom ik niet ging zoeken!' 'Nou, goed dan, dan krijgt u vier euro van me terug,' zei mevrouw-uit-de-hoogte.

Toen ik terugliep naar Peer, die buiten op me zat te wachten zei ik: 'Ze willen hier wel koffie verkopen, en thee ook wel, uit-de-hoogte-thee, maar aan klantenbinding doen ze zéker niet!' Drie maal raden bij welk theehuis wij geen koffie meer drinken als we in de buurt van Vlagtwedde zijn...


EDIT: omdat ik vanochtend maar liefts 15 reacties op een logje had over een ge-wel-di-ge studentenlening (joehoe, spammers? ik ben 43 hoor!) heb ik de beveiliging maar weer even een tikkie hoger gezet. Ik weet dat het voor de vaste reageerders lastig is maar het is even niet anders.

Excuses

Ik wil bij deze graag mijn oprechte excuses aanbieden. Want ik had het fout. Heel erg fout. En dat niet alleen, ik had ook nog eens een vooroordeel. Dubbelfout dus eigenlijk. Dus sorry Oost-Groningen, echt, oprecht, sorry! Ik had beter moeten weten.

Wat in mijn voordeel pleit is het feit dat ik je vandaag wel een kans gaf, ondanks dat vooroordeel, ondanks het beeld dat ik van je had. Ik stapte wel op de fiets en reed de vestingroute. Vantevoren had ik een beeld in mijn hoofd: grote vlaktes met aardappels, bieten, maïs, aardappels, bieten, maïs, graan, aardappels, maïs en bieten. En verder niet veel eigenlijk. Dat Bourtange op de route lag was mooi meegenomen want Bourtange kende ik al en ik wist dat dat een prachtig vestingstadje is. Maar verder... oh, wat had ik het fout.

Natuurlijk waren er aardappels, maïs en bieten. Graan was er ook. Maar er waren ook lommerrijke laantjes met heerlijke schaduw, er waren kanalen, er was de Ruiten Aa die zich mooi kronkelde door het landschap, er waren stuwwallen uit de ijsstijd (klimmen!) en er waren werkelijk schattige buurtschapjes als Holte, Wessinghuizen, Veelerveen en Jipsinghuizen. Er was afwisseling! Niks niet saai, niks niet alleen maar bieten, aardappelen en maïs. Oost Groningen heeft het! Maar dat is nog een beetje geheim gehouden voor het grote publiek. En dat is echt jammer... (klik)

Wat ook jammer was: de ANWB bleek wèèr niet te kunnen tellen. De route is, volgens de Algemene Nederlandsche Wielrenners Bond, 41 kilometer lang. We reden niet om en niet fout, mijn teller werd gisteren nog geijkt en geeft dus de daadwerkelijke afstand aan. Een-en-vijftig kilometers! Dat is wel een behoorlijke marge. En dat vond mijn achterwerk ook...

Eiland

'Peer?'
'Ja Donder..'
'We zouden in september toch een weekendje naar Terschelling?'
'Ja Donder...'
'Hoeveel vakantiedagen heb jij nog tegoed?'
Peer kon me vertellen dat er nog zeven dagen tegoed waren.
'Als we nou eens een hele week gaan? In plaats van een weekend?'
'Hmmmm.... een hele week Terschelling!'

Ik klikte me dus weer een slag in de rondte in cyberspace. Het eerste appartement dat ik vond lag prachtig, mooi uitzicht op West, alle comfort dus klik, klik, klikkerdeklik.... én geboekt! Dacht ik. Even later werd ik gebeld door de verhuurder. 'Sorry mevrouw, onze appartementen worden in die week van een nieuw dak voorzien.' Ships. Dat ging dus niet door. En hup, daar ging ik weer. Klik, klik, klikkerdeklik. Een prachtig appartement in Baayduinen vond ik. Met sauna, 2 persoons whirlpool én voor een spotprijsje. Ik greep de telefoon want volgens het internet was er nog maar eentje vrij. 'Sorry mevrouw, ik heb hem nét verhuurd...' Ships. Nog maar een keer dan, in het kader van drie keer is scheepsrecht. Klik, klik, klikkerdeklik....

Ik vond een schattig appartement in Formerum en boekte online. Althans dat dacht ik, maar ik hoorde helemaal niks terug van de verhuurder. En dus greep ik vanochtend de telefoon. 'Ja hoor, dat kan nog wel, die week is nog vrij,' hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Hoera! Vanaf 7 oktober zitten we dus op Terschelling. Wat een zálig vooruitzicht!

Liezen

Vanmiddag was ik met mijn moeder bij een groot tuincentrum. Ze had gisteren aan de telefoon gezegd dat ze eigenlijk nog allerlei plantjes wilde hebben voor in haar grote plantenbak buiten en ik had bedacht dat ik wel met haar mee wilde. Ik kon ook nog wel wat planten gebruiken. Mijn terraspotten waren nog steeds schreeuwend leeg. We togen dus naar Roden om daar eens fijn te gaan tuinshoppen met z'n tweeën.

Ik was vroeger nogal een chaotisch kind (understatement van de eeuw) en mijn moeder, die me alsmaardoor toch van informatie had voorzien over vanallesennogwat, moet wel eens gedacht hebben dat daar nooit iets mee zou gebeuren. Toen ik vanmiddag twee geraniums voor mezelf uitzocht en daarbij hardop zei: 'Nee... nu niet de plant met de meeste bloemen pakken maar de plant met de meeste knoppen!', keek ze dan ook licht triomfantelijk. Er was warempel toch iets blijven hangen.

En omdat ze ook mijn manier van tuinieren kent (zo weinig mogelijk werk, zo groot mogelijke opbrengst) voegde ze er vandaag nog weer een moederlijk advies aan toe.

Toen ik riep: 'Oh, Vlijtige Liesjes... Leuk!' zei ze:
'Da's niks voor jou. Je moet ze namelijk altijd nat houden, je liezen.' Ik keek haar aan en begon te lachen. 'Je Vlijtige liezen,' herstelde ze zich snel, 'ik bedoel natuurlijk je Vlijtige Liezen! Die andere liezen horen droog te zijn kind...'

Kluun'n

Ik had er al eens over gehoord. Ik had er al eens iets over gezien op TV. Ik had er zelfs al eens over gelezen bij haar. Maar op de één of andere manier verdween het ook steeds weer uit mijn hoofd. Tot een tijdje geleden. Op haar log las ik er weer over en toen wist ik het weer: 'Oh ja, dit boek moet ik echt nog eens lezen'. Ik had het nog niet gedacht of de ECI-gids lag op de deurmat. Over perfecte timing gesproken.

Kiezen was dit keer dus helemaal niet moeilijk. Ik koos voor Kluun. Zonder ook maar naar andere boeken te kijken. Omdat al die mensen hadden gezegd dat het zo'n geweldig boek was. En nou vaar ik niet altijd blind op de mening van anderen maar als veel anderen allemaal hetzelfde roepen dan ga ik toch denken dat er wellicht een kern van waarheid in het verhaal zou kunnen zitten.

Gisteren werd het boek door de postbode afgeleverd. Om 22.00 uur zei ik tegen mijn Peer: 'Ik ga vroeg naar bed hoor, ik heb dit lekkere nieuwe boek, ik wil nog even lezen en dan vroeg slapen'. Lezen lukte. Vroeg slapen niet. Want ik las en las en las maar door. Ik was niet in Assen maar in Amsterdam waar ik meeleefde met de personages van dit boek. Ik vervloekte Stijn, voelde mee met Carmen en Roos en had zo te doen met de kleine Luna. Ik merkte niet dat Peer in bed stapte. Hij viel in slaap, ik las door en door en door. En huilde, tranen met tuiten, mijn kussen werd er nat van. Ik kan me niet herinneren ooit zoiets gelezen te hebben. En toen de nacht al een behoorlijk eind richting ochtend ging was de laatste letter gelezen, het verhaal zat in mijn hoofd en Kluun zat in mijn hart. Geweldige schrijver, geweldig verhaal, prachtig boek.

Peer roept al weken dat ik nog een cadeautje tegoed had (nog in verband met onze trouwdag). Ik heb daartegen steeds geprotesteerd want ik had immers die prachtige bos bloemen gekregen? Maar hij bleef erbij. Dus zojuist zei ik: 'Peer... ik heb toch nog een cadeautje tegoed?' Peer knikte bevestigend. 'Nou, ik weet nu pre-cies wat ik wil hebben...' Peer vond het meteen een geweldig plan. Hij hoeft de deur er niet voor uit en weet dat ik er blij mee zal zijn. Over 2 dagen heb ik hem in huis. Ik kan me er nu al helemaal op verheugen.

Kiekesop

'Wil je kiekesop?' zo werd mij vanmiddag gevraagd. Ik keek verbaasd op. 'Wil ik kieke-wat?' vroeg ik. 'Kiekesop!' De collega keek me vriendelijk aan. Iets ergs kon het dus niet zijn. Maar ik had er nog nooit van gehoord. Even daarvoor had ze het al gehad over een hapsnurker. Nee, ik verzin het écht niet; een hapsnurker.

Ik werkte over de grens vandaag. Dat moge duidelijk zijn. De collega's in Leeuwarden hadden zoveel werk liggen dat alleen hun kruin er nog net boven uit stak. Onze afdeling gaat er de komende weken zo af een toe een handje, of twee, helpen. Dat helpen ging prima. Maar kiekesop en een hapsnurker, daar had ik nog nooit van gehoord. U wel?

Dankbaar

Ik ben niet zo'n enorme tuinier-ster. Ik vind het wel leuk hoor, al dat bloeiende spul, dat wel. En als ik bieslook nodig heb en ik loop zo de achterdeur uit met mijn schaartje om wat te knippen uit mijn eigen tuin dan vind ik dat zalig! Als ik bollen poot en er komt daadwerkelijk iets boven de grond ben ik blij. Echt wel. Maar ik ben niet van urenlang maaien, spitten, onkruid wieden, zaaien, verspenen, vermeerderen, verpoten. Allemaal veel te veel gedoe.

Maar er zijn een paar items in de tuin, die mijn onvoorwaardelijke liefde hebben. Zo heb ik een groot zwak voor de twee enorme hortensia's. Ik ben dól op onze druif en op de kersenboom (vanwege de oogst maar ook vanwege kleur en vorm). Ik adem op een zomeravond extra diep in als ik langs de boerenjasmijn loop en dan is er ook nog die roos die ik op mijn verjaardag kreeg. Vorige week zondag zat er geen bloem meer in. Wel knoppen. Knoppen vol luis.

Maar na een behandeling met anti-luizen-spul, liefde, water, liefde en nog meer water staat hij me, slechts èèn week later, al weer helemaal roze toe te bloeien als ik thuis kom van mijn werk. Slechts zeven dagen wat extra zorg en dan dit, een dankbare roos. Wie wil dat nou niet?

Puppie

We waren nog maar net terug van een middagje aangenaam shoppen in Leeuwarden toen de telefoon ging...

'Hee hallo!' sprak ik omdat ik op de nummermelder had gezien wie het was.
'Moi, heb je je mail al gelezen?'
'Nee... ik ben net thuis, hoezo?'
'Of je met me mee wilt een puppie kijken in Sibculo.'
'Sibculo? In de achterhoek???'
'Nou, dat weet ik niet hoor maar ze hebben er labradorpups, onder andere twee zwarte teefjes, dus ik wil wel even gaan kijken.'
'Okee dan! Ik ben altijd te vinden voor jonge hondjes. Wanneer gaan we?'
'Eh... nu?'
'NU?!? Maar ik ben net thuis! Nou ja, maakt niet uit, ik grijp een boterham en dan kom ik er aan.'

Even later waren we op weg naar Sibculo. Via een D-route natuurlijk want als ik met haar op stap ben komen we op de een of andere manier altijd in wegomleggingen terecht. Maar tegen 20.00 uur kwamen we dan toch in het pitoreske Sibculo aan. Mijn taak was duidelijk. Ik was de advocaat van de duivel. Ik zou haar tegen moeten houden als er ook maar enig gevaar van slechte fokkers, foute honden, valsheid in geschrifte of wat-dan-ook was. Ik ging haar er weg slepen als het ook maar leek op 'niet helemaal pluis'. Een taak die overigens prima bij mij past. Althans dat dacht ik, totdat we het huis binnenkwamen en de grote kist met vier puppies zagen....

Ik smolt. Ter plekke. Ze had niks meer aan me. Helemaal niks. Ik vond ze alle vier zo schattig! Om op te vreten gewoon. En was blij dat ik niet hoefde kiezen. De twee bruine reutjes vielen sowieso af want ze wilde echt een teefje. Bleef de keus over tussen twee zwarte teefjes. En ze koos de goede. Natuurlijk. En, wat nog mooier was, ze mocht meteen met ons mee ook. Helemaal ge-ent, gechipt, geregistreerd, ontwormd en wat dies meer zij.

En zo reden we even later terug naar Gasselte. Waar de grote Yara heel vreemd opkeek toen er opeens zo'n klein mormeltje over de vloer liep. Het was duidelijk een hondje, dat wel. Maar veel te klein! Ze vond het eerst maar niks maar even later rollebolden ze samen door de kamer.

En zij? Zij is blij. HEEL BLIJ!!

Nee!

'Dag mevrouw, mag ik u wat vragen?'
'Nee.'
'Een paar vragen maar, het kost maar een paar minuutjes..'
'Nee.'
'Wat ik graag wil weten, zijn er bij u thuis mensen woonachtig in de leeftijdscategorie tot 32 jaar die werkzaam zijn?'
'Nee!'
'U wilt mij geen antwoord geven?'
'Nee!!'
'Maar ik wil alleen maar weten of er mensen...'
'Je hebt erg veel moeite met het woord 'nee' hè?'
'Dat woord komt niet op mijn scherm voor mevrouw. Zijn er mensen...'
'Neeeeeeeeee!'

'Of kunt u me zeggen...'
'Ik hang nu op. Aangezien jij niet in staat bent te luisteren en totaal geen respect hebt voor anderen.'
'Klik'

Roos & Luis

Menig kapper kan zich er zijn hoofd over breken; roos of luis. Beide niet echt fijn om in je haar te hebben. Bij mij is het anders. Mijn roos heeft luis. En niet zo'n beetje ook!

De roos kreeg ik op 7 mei van mijn neef en zijn vriendin. Een prachtige roze struikroos was het. Ik plantte hem in mijn nieuwe voortuin en hij begon meteen te bloeien. Aan 1 stuk door. Tientallen bloemen bloeiden ons tegemoet. We bleven ons er over verbazen. Er was niet veel voor nodig, ik gaf af en toe wat water en haalde trouw alle dode bloemen weg en hij bloeide, bloeide en bloeide maar door.

Toen we op vakantie gingen hield ik mijn hart een beetje vast. De roos woonde nog niet zo lang in onze voortuin. Had hij zich voldoende geworteld om drie weken zonder mijn zorg te overleven? Zaterdagavond kwamen we heel laat thuis, in het donker. Maar zondagochtend ging ik meteen kijken. Raar... geen bloemen meer? Wat was dat nou? Ik ging op mijn hurken zitten om de boel eens goed te bestuderen. En toen zag ik ze; de luizen. Tientallen zaten er op. De roos vond het niet fijn. De mieren wel, die liepen af en aan.

'Misschien vreten die mieren de luizen wel op,' zei ik tegen mijn moeder aan de telefoon. 'Nou kind, reken daar maar niet op hoor, mieren melken luizen, ze halen er een stof uit of af, maar ze doden ze niet, dat gaat dus niet lukken!'

Ik ben best een vredelievend mens, diervriendelijk ook wel. Ik zal een spin eerder buiten zetten dan doodmaken. Maar dit was the limit! Ik liet toch zeker niet mijn prachtige roos vermoorden door een stel van die kleine kriebelbeesten? En dus trok ik ten strijde. Ik overwoog even om zelf een mengsel te maken van spiritus, zeep en water. Maar dat moest dan ook weer in een sproeiding en die had ik niet dus kocht ik een bus met anti-luis en besproeide de hele roos er mee. En nu maar hopen dat ik over enige tijd weer een struik vol roze rozen heb staan...

Vet trots

Zestien jaar is ze, mijn nichtje. En schooltechnisch heeft ze het niet gemakkelijk gehad. Of de school heeft het niet gemakkelijk met haar gehad, zo kun je het ook zien. Ze is een slimme tante maar zakte steeds verder af, wist niet wat ze wilde, wisselde van school zoals een kleuter van tanden en kwam niet hard vooruit. En dan druk ik me nog voorzichtig uit. Onnodig te zeggen dat mijn zus zich er best wel wat zorgen om maakte. En wij deden daar vrolijk aan mee.

Uiteindelijk kwam ze in het voortgezet speciaal onderwijs terecht. Wij hoopten op betere tijden maar vreesden het ergste toen we hoorden dat ze op haar nieuwe school kon komen wanneer ze wilde, gaan wanneer ze geen zin meer had en het ook nog eens helemaal niet erg bleek dat ze de ganse dag achter een computer zat te MSN'en. Onder schooltijd wel te verstaan! Daar tussendoor 'deed ze ook wel iets aan Engels en zo', zo kregen we van haar te horen.

Tijd verstreek, het werd september 2005. Officieel zat ze nèt in de derde klas van het VMBO-tl. En opeens, zomaar opeens, besloot ze dat het tijd was voor actie.
'Ik wil volgend jaar eindexamen doen,' kreeg mijn zus van haar te horen.
'Eind-examen? Volgend jaar? Maar dat kan toch niet. Je zit in het derde jaar hoor. Niet in het vierde.'
'En toch wil ik het!'
'Nou, dan ga je het maar regelen op school,' opperde mijn zus.

En tot ons aller verbazing deed ze dat. Ze voerde gesprekken op school. Vroeg een versneld leerjaar aan. De onderwijsinspectie kwam er aan te pas omdat er goedkeuring moest komen. De goedkeuring kwam, samen met alle medewerking van school die je je maar bedenken kon. En toen ging ze, het was inmiddels oktober geworden, van start. Op school werd een speciaal hoekje voor haar ingericht in de klas met een 'eigen' computer. En er werd gewerkt. Hard gewerkt. We wisten niet wat we zagen.

Voor de kerst had ze het derde jaar met goed gevolg afgerond. In januari begon ze met het vierde jaar. Nog vier maanden te gaan voor het examen. Ze leverde op tijd al haar werkstukken in en deed al haar tentamens. Het resultaat was dat ze inderdaad examen mocht doen. Twee schooljaren had ze in acht maanden gepropt! En tijdens onze vakantie, we stonden bij een benzinepomp in Frankrijk, kreeg ik de volgende SMS:

"Hee hoi, Jannie is geslaagd. Ned-7, Eng-8, Wis-6, Ges-6, Eco-6, Ma1-7, Ma2-6"
Ik deed ter plekke een dansje van pure vreugde.

Afgelopen maandagavond gingen we naar haar diploma-uitreiking. Ze kreeg veel complimenten van de examencommissie, van haar medeleerlingen, van ons. En bij ieder complimentje glom ze nog harder als daarvoor. 'Dit is echt vet stoer!' riep ze enthousiast.

Na de zomervakantie gaat ze verder. Omdat ze nu zelf het onderwijs in wil. Lijkt me een goed plan. Ervaringsdeskundig is ze immers al. Dus gaat ze nu SPW-4 doen. Daarna wil ze de SPH nog doen en dan het speciaal onderwijs in. Maar een studie psychologie ziet ze ook wel zitten. Maar wat ze ook verder gaat doen, het behaalde resultaat is in ieder geval vet stoer. En deze tante is vet trots!

Vuur

Op de plek naast ons had een jong stel hun tent opgezet. Toen we terugkwamen van de avondwandeling was het al bijna donker. Het stel zat voor hun tentje en hij was iets aan het kokkerellen op een heel klein brandertje. Zij scharrelde ondertussen, met een zaklampje, tussen de spullen op zoek naar van alles en nog wat. Uiteindelijk gingen ze beide zitten.

'Tast toe,' zei hij terwijl hij haar het bord aanbood. Met een onzekere beweging van haar hand streek ze haar blonde haar achter haar oor. 'Dank je...' klonk het zachtjes.

'Hun eerste vakantie,' fluisterde ik Peer toe. Peer knikte. We keken letterlijk terug in de tijd. Ooit, lang geleden, gingen wij samen voor het allereerst kamperen. In Limburg stonden we toen, net als dit jonge stel. En ook wij deden onhandig met koken en water en borden en waar moet je alles laten in dat veel te kleine tentje? Maar oh, zo gezellig was het toen. En oh, zo pril nog. Net als zij nu.

En nu zaten we onder onze luifel en keken er naar. We konden niet anders want ze lagen precies in ons blikveld. Terwijl zij naar het toiletgebouw liep stak hij tientallen waxinelichtjes aan die hij rond hun plek positioneerde. Ik zuchtte diep. Peer stond op, ging de caravan in en kwam terug met een kaars in een blikje. Meer romantiek hadden wij niet bij ons. Voor ons gingen de twee in het gras liggen tussen al die kaarsjes. Los van de wereld, alleen maar oog voor elkaar. Ik zuchtte nog een keer.

Naast me zat mijn Peer en hij pakte mijn hand. 'Kijk daar eens...' fluisterde hij in mijn oor terwijl hij naar het weiland wees. Ik keek en slaakte een kreet van pure verrukking. 'Oh... nee... is dat? Echt!?!' Peer knikte. Nog nooit in mijn hele leven had ik er eentje gezien en nu, hier in Zuid-Limburg, danste een vuurvliegje boven het weiland. Ik hield mijn adem in. Wat een magisch moment.

Het vuurvliegje ging af en toe even uit. Of er kwam een ander voor in de plaats. Was het er maar één of waren het er meer? Het was niet te zeggen. Maar zo heel af en toe zagen we het kleine lichtje dansen in het donker. Als een kind zo blij zat ik er naar te kijken.

En toen... het vuurvliegje dartelde door de lucht, boven het weiland, over het hek en vloog pal over het verliefde stel. Als een klein vuurwerkje boven hun hoofd. Maar ze zagen het niet. Ze hadden alleen oog voor elkaar. Meer hadden ze ook niet nodig.

En wij zaten daar, op een warme zomeravond, eerste rang, ons helemaal suf te genieten.

Thuis

'Hee Donder..'
'Ja Peer..'
'Als mensen je nou vragen "Hoe was je vakantie?", wat zeg je dan?'

Ik moest er echt even over nadenken. We zaten voor ons iniminikerrevennegie op een prachtige camping bovenop de Gulperberg in Zuid Limburg. Mooi uitzicht, lekker weer, we hoefden -eindelijk- even niks, het leven was goed. Maar hoe was de vakantie geweest? Tja. Wat zeg je dan?

Het was een vakantie van pech, van veel rijden, en nog meer rijden, en dan nog wat. We reden bijna zesduizend kilometer deze vakantie. Zesduizend! En dat is, wat ons betreft, echt veel te veel om de rust in je lijf te krijgen. Het was ook de vakantie van leed, verdriet en afscheid nemen. Van nog heel even stevig vasthouden en dan met moeite weer loslaten. Van daardoor weer beseffen wat werkelijk belangrijk is in het leven.

Maar het was ook de vakantie van zon, Franse slaperige dorpjes, van lavendel en zonnebloemen. Van ontmoetingen met hele, héle aardige mensen (zeg tegen mij nooit meer dat Fransen niet aardig zouden zijn!). Van lekker eten en zwemmen in de zee. Van natuurschoon waar je stil van wordt en van meer dan vierhonderd keer de camera optillen, zoeken... klik.

We genoten dus ook deze vakantie. Maar bij vlagen. Eerst die vijfdaagse pech, toen Avignon, Arles en de Camarque, toen het verdriet bij broer/zwager in Spanje, toen Barcelona, dan weer veel te veel rijden en daarna de Ardeche, toen twee dikke vette files en tenslotte... Zuid-Limburg. Waar eindelijk een diepe zucht van rust kwam. Het was een vakantie van Yin en Yang. Of, zoals mijn collega dat ooit zo prachtig verwoordde: van Yin en Jank.