Pimp your pumps

Morgen gaat een ex-collega van ons trouwen. We zijn met een aantal oud-collega's uitgenodigd en ik ben al een paar dagen bezig met het maken van het cadeau. Ze willen geld en zo'n envelopje, dat is natuurlijk niks. Maar daarover morgen meer.

Voor het feest dat morgenavond plaatsvindt, wilde ik graag een paar standaard, donkerblauwe pumps. Zo'n paar schoenen waar je eigenlijk niet zonder kunt omdat ze zo fijn overal bij passen. Maar ik had geen donkerblauwe pumps meer. Mijn laatste paar was, na jaren trouwe dienst, weggegooid en een nieuw paar was nog niet aangeschaft. Ik ging dus op zoek naar gewone, standaard, doodnormale en het liefst ook nog lekkerzittende, donkerblauwe pumps. Hoe moeilijk kon dat nou zijn? Nou...

Vorige week had ik al in Assen gejaagd en niets gevonden. Vandaag joeg ik, samen met Peer, in Groningen en ook daar waren ze nergens te koop. Wel van die open gevalletjes met alleen een delicaat neusje, of van die dingen met stilettohakken (Donder en stilettohakken... broehaaaa!) of van die modieuze niemendalletjes met alleen maar van die hele, héle dunne riempjes en verder niets. Allemaal prachtig hoor, vooral als je in staat bent om je er op voort te bewegen (waarvoor bij deze mijn eeuwige bewondering), maar niets voor mij.

Toen we bij winkel zoveel ook weer niets vonden verzuchtte ik dat het echt jammer was. Ik had immers een paar goedzittende pumps in de kast staan? Mijn trouwschoenen. Daar had ik destijds de hele dag op gelopen en nergens last van gehad. Maar ja, die waren gebroken wit. Verre van donkerblauw dus.

'Kom mee!' riep Peer, en we liepen de winkel uit in de richting waar we net vandaan gekomen waren. Even verder ging hij op de rem en dook een klein bedrijfje in. 'Kijk!' zei Peer blij terwijl hij een spuitbus omhoog hield.
Verven! Maar natuurlijk! Waarom niet. We vroegen de schoenmaker (want daar stonden we) om raad. Hij adviseerde ons een bepaald soort spuitbus en Peer zag dat er, aan de schoenmakers kant van de toonbank, een stuk of vijf van die bussen stonden. Allemaal gebruikt door de schoenmaker zelf. Dat was een goed teken.

'Dat is dan acht euro vijf en zeventig', sprak de schoenmaker en gaf ons er ook nog gratis advies bij over hoe we het verfproject het beste aan konden pakken. 'Alstublieft én dankuwel!' Ik gaf hem het geld en huppelde de winkel uit. Klaar. Zo. Nu konden we, zonder ook nog maar iets te hoeven, genoeglijk door Groningen slenteren. Nou ja, tussen de buien door dan, want het weer nodigde niet echt uit tot een stadswandeling.

Eenmaal thuisgekomen werden de trouwschoenen met kranten gevuld en ging de eerste laag verf er op. Het lijkt zowaar helemaal goed te komen met mijn schoenen. Kunnen mijn voetjes toch nog met nette omhulsels van de vloer morgenavond.