Zwijmelen

'Oei,' zei de tandarts toen ze vanmiddag in mijn mond keek. Geen uitspraak die je graag hoort als een tandarts in je mond kijkt. Vorige week donderdag was ik voor controle geweest, ze had twee gaatjes gevuld en de boel nagekeken, daarna mocht ik naar huis met een afspraak voor februari. Toen ik al bijna de behandelkamer uit was hoorde ik dat ze teruggaat naar Zuid-Afrika, het land waar ze vandaan komt. En dat vind ik erg jammer, want ze is én aardig én een goede tandarts.

Afgelopen maandag brak een vulling doormidden, gisteren belde ik en vanmiddag liep ik de behandelkamer weer binnen. 'Ik wilde je nog één keer zien,' zei ik, 'en dus brak ik een kies doormidden!' Ze kon er wel om lachen. Ik ook wel. Totdat dat 'Oei' volgde. Toen was ik stil. 'We moeten eef een foooto make,' klonk het Zuid-Afrikaans naast me, 'want ik wee nie of die hele vulling er af moe of dat ik genoeg hè met allen een reparasie.' Het blijft leuk, dat taaltje.

'Nou, je doet maar hoor,' verzuchtte ik, 'ik heb toch mijn dag al niet zo.'
Tandarts en assistente keken me vragen aan. 'Hoezo dan niet?' vroeg de assistente.
'Ach, jullie kennen het wel, hormonaal gedoe,' gromde ik.
Beide vrouwen knikten instemmend. Dát begrepen ze inderdaad.
'Eigenlijk moet je dan op de bank,' zei de assistente, 'met van die dikke sokken aan, een lekkere kop warme chocola en een goede jankfilm.'
'O ja, Out of Africa,' verzuchtte ik, 'met Robert Redford.'

Naast me begon de Zuid-Afrikaanse tandarts te stralen. Glinstertjes verschenen in haar ogen. 'Oooohhh... ja, Robert Redford, das ja een lekker ding ja!' En even zwijmelden we met z'n drieën over een man die er niet was uit een film die we niet zagen. Daarna kon de behandeling beginnen, en was ik helemaal Out of Africa en terug in Assen...

Aanbieding?

Vorige week bestelde ik drie broeken bij Neckermann; twee voor mezelf en één voor Peer. Ze werden vlot afgeleverd en ze bleken ook nog alle drie te passen. Hoera voor Neckermann. En over de prijs valt ook nog wel wat te zeggen hoor, drie broeken samen voor nog geen zeventig euro, dat is nog eens fijn home-shoppen zeg. Tot zover niks te klagen. Maar als het daarbij zou blijven zou het een saai logje zijn nietwaar? Er komt dus nog meer...

Twee dagen na de bezorging werd ik gebeld door het Neckermann-service-centre:
'Goedenavond mevrouw, omdat u zo'n trouwe klant bent mag ik u een spèciale aanbieding doen!'
Het enthousiastme droop mijn oor binnen. Ik ging er eens goed voor zitten. Een speciale aanbieding, kijk, dat is natuurlijk altijd welkom.
'Vertel eens, wat heb je zo speciaal aan te bieden dan?'
'Nou u kunt drie dagen, met 2 personen overnachten in een hotel...'
'Zo, dat klinkt goed zeg!' Ik zag ons al gaan, geheel verzorgd, op kosten van Neckermann, in een hotel. Maar nee... er kwam nog meer...
'.. voor maar veertig euro!' jubelde ze in mijn oor.
'Oh.'
'En om het nog mooier te maken,' ze bouwde professioneel een stilte in en ging toen verder

'...mag ik u nòg drie overnachtingen aanbieden, voor 2 personen, he-le-maal gratis! Dan hebt u dus zes overnachtingen voor twee personen voor slechts veertig euro. Als dat geen geweldige aanbieding is?'

Ik haalde diep adem. En ging toen los:

'En dan moet ik zeker alle ontbijt en alle diners in het hotel nuttigen en dat zelf bijbetalen?'
'Eh... ja, dat wilde ik u nu net gaan vertellen.'
'Luister eens, dat heet gewoon Hotelbon hoor, wat jij me daar zo fantastisch aanbiedt. En dat kan ik, voor precies dezelfde prijs, ook bij Hotelbon zelf kopen. Dus het is helemaal geen aanbiediing en het is al helemaal geen fan-tas-tische aanbieding.'
'Eh... dat weet ik niet hoor...'
'Nou, neem het dan maar gewoon van me aan. Hotelbon, dat is het. Niks anders.'
'Ik begrijp hieruit dat u geen belangstelling heeft voor deze aanbieding?'
'Nog één keer dan: het IS geen aanbieding! En je hebt het goed begrepen, ik heb geen interesse!'
'Eh, nou, dan wens ik u nog een fijne avond'.'
'Ja jij ook hoor.'

Vanavond stuurde ik een mailtje naar Neckermann: dat ik als trouwe, lieve, geweldige klant best leuke aanbiedingen wil krijgen. Maar dat het dan wel een aanbieding moet zijn. En dat ze me, als ze me telefonisch producten willen verkopen, nooit meer moeten bellen!

Zondagmiddag

Zus belde vanochtend op. Of we zin hadden om, net als zij, het stoomgemaal van Winschoten te bezoeken. Dat hadden we wel en dus belde ik mijn moeder. Of ze zin had om het stoomgemaal van Winschoten te bezoeken. En dat had ze! En zo gingen we met vijf man sterk op pad.

Het is, vind ik, altijd geweldig om te zien hoe vrijwilligers zo'n gemaal in werking houden. Ook al is het, zoals in dit geval, maar een aantal zondagen per jaar. Alles blonk en glom, het vuur loeide in de ketel en het grote wiel draaide rond en rond en rond. Toen we de boel bekeken hadden en er gezellig koffie hadden geleut bleek dat we nog tijd over hadden.

'Visje halen in Termuntenzijl dan maar?' stelde ik voor. Het voorstel werd in meerderheid van stemmen aangenomen en dus reden we richting Dollard. Prachtige luchten wisselden elkaar af, we zagen onweer, regen, stortregen, regenbogen, zon en witte wolken. Geweldig.

Via Delfzijl, waar we midden in het industriegebied een heel mooi oud kerkje ontdekten, togen we weer huiswaarts. Vol nieuwe indrukken en met een camera vol... jawel hoor!

Mini-ondernemer

In de winkel van de Wybra stond, halverwege twee stellingen, een slee. Op de slee zaten spullen. De spullen waren niet te zien want er was een vuilniszak overheen getrokken. Naast de slee stond op de grond een leeg colablikje.
Tussen de twee stellingen stond een jongetje van een jaar of zeven. Blond koppie, rood fleecejackje aan, knopje in zijn oor. In zijn linkerhand had hij een doorzichtig plastic bakje met daarin wat geld. Niet veel, een paar munten maar. En hij stond twijfelend naar de stelling te kijken. Ik kon het natuurlijk niet laten en slenterde zijn richting uit.

'Hee kerel, is het moeilijk om te kiezen?'
'Ja mevrouw, want ik weet niet hoeveel geld ik heb. Kunt u me misschien zeggen wat ik kan kopen?'
Ik telde met hem zijn geld, drie munten van vijftig, twee munten van twintig, één munt van tien cent...
'Dat is precies twee euro,' zei ik, 'maar wat wil je dan graag kopen? Dan vertel ik je wel of het kan.'
Daar werd het niet echt gemakkelijker van. Hij wilde die zaklamp wel, of dat kon. Dat kon maar er zaten geen batterijen in. Dan was dat geen goede keus. Die motor, daarboven!, wees hij enthousiast, die was echt vet stoer. Maar dat ging niet want die was E 2,99. Die auto kon hij wel kopen, wees ik weer, maar dat was een stomme auto dus die viel af.

Terwijl we rondslenterden hoorden we hoe hij aan het geld was gekomen...
'Ik heb spulletjes verkocht,' vertelde hij, 'hier voor de winkel, op het plein. Maar ik ben niet zo netjes met het neerzetten en zo en daarom heb ik maar heel weinig verkocht denk ik.' Hij keek er een beetje sneu bij. Tja, het valt ook niet mee om ondernemer te zijn dezer dagen.

Uiteindelijk viel de keus op een voetbal. De bal lag, ingeklemd achter een stelling, helemaal in een hoekje. Natuurlijk. Samen visten we de bal uit de hoek. Er stond geen prijs op maar de juffrouw van de winkel wist te vertellen dat de bal E 1,99 kostte. Hoera! We hadden een winnaar hoor. Of hij er dan ook nog een rekenmachine bij kon kopen, vroeg hij de juffrouw. Ze legde hem uit dat het óf de rekenmachine was óf de voetbal. Beide kon niet. Wij waren inmiddels verder geslenterd maar hij riep me nog wel even toe: 'Het wordt een rekenmachine hoor!' Ik stak een duim omhoog en liep verder. Even later kwam hij van achter uit de winkel, de slee slierde achter hem aan, de rekenmachine zat onder zijn arm geklemd, het bakje met geld hield hij stevig in zijn hand.

Ik zette de pas erin en sneed hem zijn weg af. Mijn armen deed ik wijd terwijl ik riep: 'Hee, hoooo..... even stoppen!' Hij keek me vragend aan.
'Waar is je lege colablikje?' vroeg ik.
'Oh! Die staat nog achterin de winkel!' zei de mini-ondernemer terwijl hij licht kleurde. Hij draaide om en ging het blikje snel halen. Ik vervolgde mijn weg.

'Hee mevrou-houw?' riep hij me na.
'Ja?'
'Bedankt voor het zeggen hoor!'
En Dondersteen smolt. Ter plekke.

Opruimen

Windows.
Diverse Drivers.
Macaffee AV
Macaffee FW
Office 2003
Frontpage 2003
Dell System Drivers
Ulead Photo Express
Outlook Express
Oh nee, toch Office 3000 Outlook
Internet Explorer oude versie
Internet Explorer 7 beta 3 (hij is gaaf!!)
Handysnap
Eye-dropper
Webalbum generator
Ad-Aware
Video Impression 2
InterWin DVD
Flickr Uploader
Maanrag
en 350.000 updates uploaden van windows
en evenveel keer opnieuw opstarten (nee, ik weet het wel, dat ìs niet zo, maar het vòèlt wel zo!)

En bij het installeren van één programma kreeg ik deze melding.






I'm a super-crack! ;-)
Kortom: Donders laptop is weer schoon en fris.

Visite

Op het log van Noordmiep stond gisteren een enthousiast verhaal over Drop die onverwachts bij haar op visite kwam. Met de nieuwe camperbus was ze, samen met haar man @, helemaal naar Noord-Oost Groningen gereisd. Noordmiep had zelfs een foto van Drop geplaatst op het log, om te bewijzen dat het écht zo was (zie foto hiernaast). Toen ik gisteravond met Noordmiep zat te scrabbelen op JijBent schreef ze er enthousiast over.

Vanmiddag ging onze telefoon. 'Hallo, je bent thuis,' was de haarscherpe conclusie. 'Vinden jullie het gezellig als we een kop koffie komen drinken?' Dat vonden we. Ik scheurde dus door huis met de stofzuiger, deed heel snel de afwas in de machine, en toen... ding-dong: visite.

Uitvinders

Het was gezellig gisteravond met de nieuwe Spaanse Schoondochter. Ze vond mijn eten lekker, ze heeft gevoel voor humor, ze bleek een slimme meid en is ook nog eens heel erg aardig. Helemaal goedgekeurd dus. Tijdens het eten vroeg ik haar dan ook niet meer het hemd van het lijf (dat had ik daarvoor al gedaan) maar bracht ik haar op de hoogte van dat wat altijd belangrijk is; dé verhalen over zijn jeugd!

Ik vertelde haar dus in geuren en kleuren over hoe ik op een goede dag (...) bij thuiskomst een accu aantrof in de kamer. Vanuit die accu liepen twee draden richting een glas met water. En toen ik destijds aan de heren van zeven en negen jaar oud vroeg wat de bedoeling was, was het antwoord: 'kijken of het ontploffen kan!' Ik heb ze toen met het hele experiment de deur uitgebonjourd. 'Vooruit, buiten expirimenteren jullie!'

Ik vertelde haar natuurlijk ook het hilarische verhaal van Oscar. Subzoon M. begon er helemaal van te glimmen en wist zelfs te vertellen dat hij Oscar nog steeds ergens had liggen.

'Het zijn dus nogal experimentele types, deze mannen,' zei ik tegen de Spaanse Schoondochter. Ze had pretlichtjes in haar ogen. Zij zag het wel zitten, dat experimentele kantje van haar lief.

Opeens vloog er een vlieg over tafel. Peer pakte zijn electronische vliegenmepding. Subzoon M. keek verheugd op en zei: 'Ik hoorde dat een man een apparaat heeft ontwikkeld waarmee je CD's met gevoelige informatie erop kunt vernietigen. De moderne papiervernietiger zeg maar. Maar ik denk...' hij keek peinzend en toen, verheugd: 'heb je een oude CD voor me? Eentje die al helemaal stuk is zeg maar?' Ik keek verschrikt opzij. Nee hè! Niet weer!

Peer stond op en pakte snel een CD, voor ik me kon bedenken zeg maar. Want Peer is wel van de experimenten. Die jongens hebben het natuurlijk niet van een vreemde. Het CD'tje werd op de vliegenmepper gelegd. 'Zou je dat niet even buiten doen?' probeerde ik nog. 'Welnee, gebeurt niks mee,' mompelde subzoon die al helemaal gebiologeerd naar de CD keek. Hij drukte op de knop en de vonken stuiterden over de bovenkant van de CD. Het leek wel een mini-vuurwerkje. Ondertussen liet de onderkant van de CD zijn beschermlaag los. Snippers CD-folie dwarrelden naar beneden. Over tafel. Over zijn kleren. Over de vloer. 'Eh... ik ga toch maar even naar buiten met dit ding,' sprak subzoon, licht blozend.

Ik keek naar de Spaanse Schoondochter. De Spaanse Schoondochter keek naar mij. En ik zei nog maar één ding: 'I rest my case!'

Catelaans

Het is toch wat zeg, worden kleine kinderen zomaar groot. Toen ik mijn relatie met Peer begon was hij een klein mannetje van zeven jaar jong, deze subzoon van me. En nu komt hij straks hier eten. Met zijn vriendin. Voor het eerst samen bij ons aan tafel. En dat is best spannend hoor. Voor ons dan hè?

Ze hebben al een hele tijd een relatie samen maar ja, hij zat eerst in Portugal en toen in Brussel. En om het plaatje compleet te maken woont zij in Barcelona. Een échte Catelaanse is het. Dat krijg je met die mensen die internationale communicatie studeren, die zitten overal maar niet hier. En daar waar ze wel zitten worden ze verliefd. Ze reizen 1 keer per maand met een low-budget maatschappij naar elkaar toe. De ene maand hij naar Barcelona, de volgende maand zij naar hem. En omdat hij klaar is in Brussel en nu weer voor een half jaar in Groningen zal wonen komt ze eindelijk naar hier.

Dus ik duik nu zoeffff... de keuken in. Italiaanse pasta, lekker en gemakkelijk. Salade erbij. IJs na. En dan vragen we haar het hemd van het lijf, want zo hoort dat als je voor het eerst komt.

Passpiegel

We zijn welgeteld twee hele weken bezig geweest om een huisje te zoeken op Terschelling voor onze meiden-vakantie in april. En we konden echt wel van alles vinden hoor, echt wel. Maar 'van alles' bleek allemaal al bezet te zijn. Nou vraag ik je, het is nog maar augustus hoor! Maar goed, Skwebbel, Henny en ondergetekende gaven niet op en gingen door met zoeken, graven, spitten in cyberspace. En vanochtend, verhip, daar was het huis dat we zochten. Aan zee, 100 meter van het strand, en met karakter. Althans, zo ziet het er op het plaatje uit, als een echt strandhuis van voor de oorlog.

Ik belde dus met de eigenaar en hoorde van hem dat het huis vrij was, hoera, en ook nog binnen ons budget past, driewerf hoera. Ik sprak met hem af dat ik even met Henny en Skwebbel zou overleggen en dat ik hem vanavond terug zou bellen. Ik overlegde, kreeg enthousiaste mailtjes terug van 'de meiden' en pakte dus om klokslag 20.00 uur vanavond de telefoon. Doel: boeking vastleggen en kijken of ik iets los kon peuteren over het interieur, want daar waren geen foto's van.

Ik hing meer dan een half uur met de eigenaar aan de telefoon die me, in plat Haags, te woord stond. En aangezien we een hartstocht delen kletsten we de minuten probleemloos weg. Toen we elkaar een beetje beter hadden leren kennen vroeg ik naar het interieur. Daar ging hij niks over zeggen, dat was een verrassing, zei hij. Ik deed mijn hoofd schuin, keek lief en zie: 'Ahhh... toe??' En hij lichtte een tipje van de sluier op. Ik ga er niks over zeggen, jullie zullen moeten wachten op de foto's in april.

Maar om een indruk te geven, aan het eind van het gesprek zei hij:
'Dan lees ik in het gastuh-boek dat ze d'r een passpiegel hebbuh gemist, mevrouw. Vanwege het tuttuh voordat ze d'r gaan stappuh. En dan lig ik dubbel van het lagguh en denk bij me eiguh: de komenduh vijf jaar géén passpiegel.' Bulderend gelach klonk in mijn oor.

Jo-na-than!

Ik hoorde het al voor ik ze zag. 'Jo-na-than! Toe nou...' En toen ik de bocht om reed met mijn winkelwagen vol boodschappen zag ik ze ook. Een jongetje, het broertje van Jonathan, stond met z'n beide handen in zijn zij licht voorovergebogen Jonathan toe te spreken. Jonathan was jonger, ik denk een jaar of drie. En Jonathan was koppig, zo bleek.

Hij zat op de grond van de supermarkt, ter hoogte van de koekjes, en had zijn beide voeten om de achterste wieltjes van zijn kleine winkelwagentje geklemd. Met zijn beide handen, die wit zagen van de kracht die hij zette, hield hij de wagen vast. Jonathan ging nergens heen. Jonathan bleef zitten waar hij zat en verroerde zich niet.

'Jonathan, toe nou?' vroeg het oudere broertje licht smekend. Maar dat had geen resultaat.
'Mam?' riep het oudere broertje.
'Jahaaa?' klonk het van een gangpad verderop.
'Jonathan wil niet verder...'
'Oh, en waarom dan niet?' Moeder was kennelijk niet van plan om zelf de situatie in ogenschouw te nemen en vertrouwde volledig op het oudere broertje. Die weliswaar ouder was dan onze Jonathan maar toch zeker niet ouder dan een jaar of zes.
'Nou, ik denk dat hij ook koekjes wil...'
'Maar die krijgt hij niet!'
'Nee, dat weet ik ook wel maar hij wil niet verder!'
Moeder zei niks meer. Ze stond vast en zeker met haar hoofd tussen de veertig soorten pastasaus te bedenken wat de lekkerste was.

'Jonathan, toe, sta op! Je krijgt wel koekjes hoor, echt wel.' Het broertje gaf niet op.
Jonathans hoofd ging omhoog in reactie op de gedane belofte. De vingers die om het karretje geklemd zaten werden iets minder wit. Het verzet brak.
'Kom maar mee,' zei het oudere broertje op een heel lief toontje.
Jonathan stond op en liep achter hem aan. Hoera!
'Vanavond krijg je ze hoor, die koekjes,' zei het broertje nog.

Even later hoorde ik weer...
'Jo-na-than!'
Kennelijk had Jonathan ontdekt dat de beloofde koekjes niet kwamen. Vanavond was nog ver weg. Hij was nu hier, in luilekkerland, en was dus gewoon weer op de grond gaan zitten, de vingers om het karretje geklemd, de voeten om de wieltjes. Ik liep glimlachend door. Om andersmans dwarse kinderen kan ik altijd heel erg lachen. En toen ik de kassa voorbij was en met de boodschappen richting schuifdeur liep hoorde ik het nog...

'Jo-na-thàn!'

Scoot-mobiele-bejaarde

Toen ik van mijn werk wegreed zuchtte ik eens heel diep. Het was zo'n dag waarvan je er niet teveel wilt hebben. Dweilen met de kraan open. Maar goed, de klok had vijf geslagen en ik mocht naar huis.

Ik reed het parkeerterrein af en ging staan wachten voor de, altijd drukke, Sationsstraat. Links had kennelijk net het licht op groen gestaan, een stroom auto's reed richting binnenstad. En ook van rechts waren er meer auto's dan me lief was. En toen zag ik hem, de oude man op de scootmobiel. Hij tufte met een heel rustig gangetje richting station. Dik tachtig jaar was hij denk ik. En hij wilde afslaan. Mijn richting uit. Dan moest hij die drukke straat oversteken. Ik ging er eens even goed voor zitten, de hand op de gsm om heel snel 112 in te kunnen toetsen.

De stroom auto's ging gewoon door. De oude man stopte en stak vervolgens zijn prachtige oude mannenhand uit. De hand ging, in korte bewegingen, van hoog naar laag. 'Rustig aan jongens,' leek hij te gebaren, 'ooit zijn jullie ook oude knarren op een scootmobiel en ik moet toch echt even oversteken'. Hij gaf een klein beetje gas en stopte. Weer een klein beetje gas en stoppen. Gas, stoppen, gas, stoppen, en dat vergezeld van die mooie, oude hand. De stroom achteropkomend verkeer had het door, zij stonden stil. De stroom tegemoetkomend verkeer reed nog door maar ook zij konden de man niet meer negeren omdat hij al stoppend, optrekkend en gebarend, op het midden van de weg was beland. En toen stopte eindelijk ook het tegemoet komende verkeer. Ik ontspande mijn hand en liet de gsm los.

De oude man zag dat hij overwonnen had en reed naar de overkant. Een enorme grijns ging van het ene oude oor naar het andere en pure pret spatte uit zijn ogen. Grijnzend stak hij de straat over en toen hij aan de overkant was zwaaide hij nog één keer. Als een lassowerper zonder lasso draaide hij met zijn hand boven zijn hoofd. 'Toe maar jongens,' zei de hand, 'ga maar weer door met jullie drukke levens'.

En ik kon, dankzij zijn actie, ook optrekken om naar huis te rijden want alles stond even stil. Mijn vermoeidheid van de dag hard werken was op slag weg. Deze scoot-mobiele-bejaarde rules!!

Flarden

Het water kwam met bakken uit de hemel toen we richting Zoeterwoude reden. We gingen file in, file uit, en het regende maar door. 'Zou het dan toch mogelijk zijn?, dacht ik, 'dat onze stelling dat we altijd mooi weer hebben dit weekend in het water gaat vallen?' Om 17.00 uur kwamen we op de camping aan, om 17.15 uur stopte de regen en even later wandelden we aan het strand van Katwijk aan Zee. Gelukkig, de weergoden waren nog steeds met ons...

Zaterdagochtend werden we wakker met zon. Ik installeerde me buiten de caravan met een lekker boek en hoorde gepiep. Een moederkip met zes grote kuikens scharrelde om mijn voeten. Kamperen bij de boer.

'Zullen we dan via een omweg naar Leiden fietsen?' stelde ik voor. Peer vond het een goed idee. Na slechts 10 minuten fietsen trokken donkere wolken zich samen. 'Zullen we toch maar rechtstreeks naar Leiden karren?'

'Als Rembrandt hier heeft zitten schilderen dan was hij een nog grotere meester dan wij denken,' mopperde ik terwijl we door het donkere atelier strompelden. Buiten las ik 'reconstructie atelier'. Okee, dan klopt het weer, Rembrandt had daar helemaal niet zitten schilderen!

We sloegen de hoek om en stonden voor de Latijnse school. Rembrandt had er op school gezeten. 'Stel je voor,' zei ik, 'ooit liep Rembrandt hier door deze zelfde straten en keek naar dezelfde huizen als wij, is dat niet geweldig?'

'Willen we die kwarktaart of toch die andere?' stond ik te twijfelen bij de Hema.

Toen we terugfietsten naar de camping barstte de regen weer los. Ik wist niet dat mijn spijkerbroek zo nat kón worden. Eenmaal terug in ons kerrevennegie ging de kachel aan en kwam een borrel op tafel, droge kleren, hapje, lekker boek, even de foto's terugkijken. Het leven was niet verkeerd.

Zondagochtend was zonovergoten. We ontbeten en zetten vervolgens een grote pot koffie. Toen gingen we buiten zitten, in de zon, scharrelende kippetjes rond onze voeten. Even later verscheen onze visite. Ze brachten taart mee en zelfs slagroom en heel veel gezelligheid.

We reden door het groene hart, met eerst veel wind tegen en later diezelfde wind lekker mee. Groene weilanden, sloten en boezems, molens, veel molens, prachtige boerderijtjes langs de waterkant en een hsl-lijn die zomaar onder de grond verdween opdat het hart ook groen kon blijven.

'Viel het Groene Hart mee of tegen,' vroeg ze. 'Nou,' zei ik, 'daar moet ik even overnadenken... Het viel niet tegen, dat zeker niet.'

In de auto onderweg naar huis dacht ik nog eens na over die vraag. Het Groene Hart was wel degelijk mee meegevallen, want ik had eigenlijk alleen maar polder verwacht en veel water. De slingerende weggetjes, molens, dijken en buurtschapjes hadden me prettig verrast.

Maar rijdend door Het Groene Hart met overal langs de rand hoge flats en snelle wegen besefte ik weer eens hoe bijzonder het is om in een provincie als Drenthe te wonen. Waar ruimte, rust en stilte om de hoek te vinden zijn. Uitgestrekte bossen en hei zover het oog reikt en nachten met sterrenhemels. Stilte, echte stilte. Als je hier je hele leven al woont vergeet je heel gemakkelijk hoe bijzonder dat is.

Puber de Bouvrie

Toen ik even bij de Kwantum rondscharrelde zag ik hem, op de afdeling verf en behang, voor me lopen. Hij was een jaar of elf denk ik. Net puber of net nog niet. Zo'n beetje slungelachtig, opeens heel hard gegroeid en nog niet goed wetend wat te doen met al die extra centimeters arm en been.

In zijn hand had hij een rol limegroen behang. Kekkie kleurtje wel. Hij keek er peinzend naar. Dacht diep na. Deed vijf stappen naar voren en pakte een blik verf. Licht lila, zag ik op de deksel. Hij hield de verf naast de rol behang. Keek nog peinzender, tuitte zijn lippen en dacht diep na. Legde de verf terug en pakte een nieuw blik. Tikkeltje donkerder lila verf. Hield het blik weer naast de rol behang. Deed zijn hoofd schuin. Draaide zich om en riep...

'Mààààààààm!!'

Flard-feest

Een aantal maanden geleden kregen we een mailtje. 'We worden dit jaar samen honderd,' zo viel er te lezen, 'en dat willen we graag vieren!' Maar omdat dit gezin van man, vrouw en twee jonge kinderen niet kweetniethoeveel mensen tegelijk op bezoek wilde hebben bedachten ze een nieuw fenomeen: flardfeest. Ze vieren hun honderdjarige gezinsverjaardag in flarden. En voor die flarden kon je je online inschrijven. Sommige flarden waren binnen, andere buiten, bij sommige kon je eten, bij andere bewegen en bij weer andere spelletjes doen.

Ik surfde naar hun speciale website en klikte langs alle mogelijkheden. Klik picknicken, leuk, klik, roeien op de plas, leuk, klik, gourmetten, leuk, klik, 'fietsen in het Groene Hart'... 'Yes,' riep ik, 'dat is hem hoor, onze flard!' Peer was het helemaal met me eens want we hebben al op vele plaatsen in Nederland gefietst maar nog nooit in het Groene Hart. En dus klikte ik onszelf bij dit flardfeest naar binnen. Zo. Klaar. Het aftellen kon beginnen. Nog maanden te gaan, maar wij hadden een flard-afspraak.

En nu is het bijna zo ver. Aanstaande zondag vindt het flardfeest plaats. En, omdat wij van ieder feest een nog groter feest willen maken, besloten we -ook al maanden geleden- dat we dan ook wel het hele weekend in het Groene Hart konden gaan kamperen. Bij een boer. En een boerin.

Vrijdag vertrekken we dus richting Hart. En, zoals de vaste lezers van dit blog weten, wij hebben al-tijd mooi weer als we vakantie hebben. Maar of dát dit weekend ook bewaarheid zal worden? Nou ja, maakt niet uit. Feest is het. En onder de luifel zitten we altijd droog.

Buienradar

Skwebbel wees me vorige week op de site waar een buien-radar draait die wél actueel is. Tot op 10 minuten nauwkeurig zelfs. Met een voorspelling voor het komende uur. En sinds die ontdekking vertrouw ik er blind op. Heerlijk is het om, vlak voor ik van mijn werk naar huis fiets, even te kijken of ik wel of geen regenpak aan moet trekken. Nooit meer overvallen worden door zo'n plensbui. Nooit meer twijfelen 'zal ik er doorheen of toch maar wachten?', nooit meer die onzekerheid. Als het regent kan ik online zien wanneer het droog is. Of constateren dat het alsmaar door zal blijven plenzen natuurlijk...

Vanmiddag, vlak voor onze middagpauze, keek ik dus even op de buienradar om te zien of ik ook een jas aan moest. En dat moest. Er kwam een dikke bui aangesneld, precies richting centrum. Die ging in het komende half uur zeker vallen. En dus liep ik naar de kapstok. 'Onzin,' sprak stagiaire M., 'het gaat echt niet regenen hoor!' Ook collega S. vond dat hij wel zonder jas naar buiten kon. Ze lachten me er nog net niet om uit maar daar scheelde niet veel aan!

Drie maal raden wie er niet van overkapping naar overkapping hoefde te hollen in onze middagpauze.

Markt

Het was markt in Norg en het was lekker weer. Een prima combinatie. Mam wilde wel met ons mee en ook haar vriendin Grietje zag het wel zitten om de markt over te slenteren. Met z'n viertjes togen we dus naar Norg-centrum.

Het bleek een leuke markt te zijn. Veel kraampjes, nog niet zo druk maar toch genoeg mensen om het gezellig te vinden. Mam kocht eindelijk, een boodschappenshopper. Een hip, volledig inklapbaar, model. Een andere wilde ze ook niet hebben, zo had ze al meerdere malen stellig verklaard, want dan leek ze net een oud wijf (ik citeer hierbij vrijmoedig mijn moeder).

Op dezelfde markt zag ik een man lopen met een knalgeel boxershort met daarboven een shirt dat spande om zijn behoorlijk te dikke buik. Maar het mooiste was toch wel zijn haar. Half lang, onderin nog licht golvend van een oude permanent, bovenin zo plat als een dubbeltje. En alsof dat nog niet erg genoeg was zat onderin ook nog het geel-blond van een oude kleuring. Bovenop was het dun en onbestemd van kleur. Het was een plaatje van een kerel. En hij stond, alsof het beeld nog niet compleet genoeg was, te kijken naar.... kappersstoelen! Broehaa. Ik kon er jammergenoeg niet onopvallend een foto van maken en het leek me nou niet bepaald een type kerel die graag voor me zou gaan poseren.

We vermaakten ons dus prima op die markt in Norg. We kochten twee batterijen en een magnetische steen en verder niks. We aten een hamburger en een ijsje en keken veel mensen. Er waren mooie spullen maar vooral ook veel lelijke, waarbij dit wat mij betreft de topper van de dag was!

Draadjesvlees

Mijn moeder kan heel lekker koken. Dat heeft ze geleerd van mijn oma (zie logje hieronder). En ik, ik kan heel aardig koken maar sommige gerechten willen, tot mijn grote frustratie, maar niet lukken. Draadjesvlees is daar één van. Ik kan het niet voor elkaar krijgen om het vlees lekker mals te laten worden. Het is en blijft schoenzolenvlees. Alle goede tips van mijn moeder ten spijt.

En toen kocht ik, voor mijn verjaardag, die nieuwe pan. En ik besloot het nog een keer te proberen. Met de tips van mijn moeder (en oma) in het achterhoofd ging ik richting cyberspace op zoek naar een forum over draadjesvlees. En daar kwam ik er achter dat ik absoluut niet de enige ben met dit probleem. Frustraties vlogen over mijn scherm. Mensen die het, net als ik, al tig-keer geprobeerd hadden en het maar niet voor elkaar kregen. En, in reactie daarop, alle tips die je maar bedenken kunt. Je moet tomaten toevoegen, zo las ik, azijn moet er bij schreef de èèn, ik voeg altijd rode wijn toe, schreef de ander. Eerst aanbakken, dan het vlees uit de pan en dan afblussen, was een mening. Onzin, reageerde iemand daar weer op, gewoon water er bij pleuren, gas laag en geduld, komt altijd goed. Tomatenketchup moet er zeker bij in, welnee cola moet je er bij doen, ik zeg het je, marineren met ketjap, dat is veel beter. Het was vermakelijk leesvoer, dat kan ik wel zeggen. Maar een eenduidig recept bleek er dus niet te zijn.

Ik schraapte dus maar allerlei stukjes van recepten bijelkaar die mij wel goed in de oren klonken (vlees, margarine, ui, laurier, peper, zout, azijn, ontbijtkoek). En zo ging ik, vanmiddag om 13.00 uur, van start. Om 17.30 uur was het klaar. En, wat nog beter was, het was eindelijk gelukt! Hoera voor de pan. Hoera voor oma en moeder. Hoera voor het internet. En hoera voor mezelf.

'Je mag blijven,' sprak Peer me grijnzend toe vanaf de andere kant van de tafel nadat hij zijn bord er bijna bij opgegeten had. Pffft... dat spande er toch echt even om zeg! ;-)

Spreekwoorden

'Nou ja zeg, we zijn geen Haarlemmerolie!' riep ik laatst op mijn werk uit toen èèn van de collega's geacht werd op twee plekken tegelijk in te vallen. En dat terwijl bij onszelf het werk toch ook gedaan moest worden. Twee collega's keken me verbaasd aan. 'We zijn geen wat?'

Nou was het me al vaker opgevallen dat de "jeugd van tegenwoordig" ze niet meer kent: spreekwoorden en gezegdes. Toen Peer z'n jongens nog op de basisschool zaten, en dat is toch al weer een behoorlijk aantal jaren geleden, bleek al dat het aanleren van spreekwoorden niet meer tot de basisopleiding behoort. En ik was er van overtuigd dat ik het daar geleerd had, op de lagere school, bij meester Jongsma en meester Kosters.

Gisteren, onderweg naar het mooie maar natte Terschelling, vroeg Skwebbel: 'Wie wil er een oma-snoepje?' Haar oma was ook mijn oma en toen ze het zakje opentrok ging er een glimlach om mijn mond. IJsbonbons van Fortuin, de enige echte Oma-snoepjes! Mijn gedachten flitsten even een kleine vier decennia terug. Ik zag mezelf weer zitten, bij oma aan de eettafel voor het grote raam. Het pluche kleed op tafel, de altijd bloeiende begonia's in de vensterbank, het tikken van de klok. Een gevoel van geborgenheid. En dan oma, altijd gekleed in haar gebloemde jasschort, die me vroeg: 'Wost een snoepie wicht?'

Ik pakte het snoepje aan, begon aan het papiertje te peuteren (dat tegenwoordig van plastic is gemaakt en lang niet meer zo gemakkelijk opengaat als vroeger) en toen ik de 'bon-bon' omdraaide wist ik het weer. Ik slaakte een kreet van herkenning. Mijn kennis van speekwoorden en gezegdes kòmt helemaal niet van de lagere school. Die kennis, zo herinnerde ik me opeens weer, komt van de snoepjes van Oma!!

Nattigheid

Toen we vanochtend om 06.00 uur (!) uit Assen vertrokken kwam de zon prachtig op boven de mistige velden. Tegen de tijd dat we in Harlingen aankwamen zat de blauwe lucht achter ons en hingen donkere wolken boven het wad. 'Niet best,' concludeerde Skwebbel. Meer tekst was eigenlijk ook niet nodig.

Toen we een uurtje later bij Hotel Nap op het terras allerlei vormen van regen voorbij hadden zien komen besloten we het er toch maar op te wagen. We hadden immers alle drie een fiets gehaald bij Thijs? En er was zelfs een mandje waar Hera in kon. We hadden regencapes gekocht dus, what the heck, we gingen fietsen! Bij Zeezicht trokken we de charmante regencapes aan en dat leverde meteen de eerste hilarische beelden van vandaag op. Het was nog een heel gedoe om Hera vastgesnoerd in een fietsmand te krijgen maar een klein kwartiertje later reden we dan toch West uit. Langs De Walvis richting West aan Zee. Na nog geen kilometer stroomde het water bij straaltjes in onze nek en waren de broekspijpen doorweekt. Hera zat als een verzopen kat in dat mandje en keek ons aan met zo'n blik van 'wat doen jullie me aan zeg?' en het duurde dan ook niet lang voor we besloten: kappen hiermee. We keerden de fiets en reden terug naar West. Maar wat te doen? We hadden immers een missie?

Het openbare vervoer bracht uitkomst. We lieten ons eerst bijna afzetten door een taxichauffeur die blij lachend vertelde dat een ritje naar Midsland aan Zee zes euro zou gaan kosten. Per persoon. Nou, dát doen we dus niet hè, 18 euro betalen voor die paar kilometer. We namen dus de bus. Twee euro p.p. voor een kaartje en Hera mocht gratis mee. Waarschijnlijk omdat de chauffeur medelijden met haar had. Tegen die tijd was ze echt doorweekt.

We reden richting Midsland aan Zee met een tussenstop in Midsland om te tanken! Ja, op Terschelling kan dat hoor, dat je op een reguliere busverbinding stapt en je dan onderweg even een tankstop maakt. Maar uiteindelijk kwamen we aan op ons doel van vandaag: de vakantiewoningen van Midsland aan Zee. Het was inmiddels (bijna) droog dus we wandelden de drie geselecteerde panden langs. Nummer 1 werd meteen afgekeurd vanwege een te grote afstand naar zee en zuurstokkleuren, pand 2 bleek inderdaad -zoals al werd vermoed- heel raar onder in een duinpan te liggen en pand 3 -op papier de beste van de drie- deed ons niet echt juichen. We liepen dus naar strandtent De Branding voor overleg, warme chocolademelk en een hapje eten. En terwijl we de strandopgang opliepen zagen we het huis. 'Hee, is dat niet wat?' riepen we bijna in koor. De die ochtend ontvangen VVV-gids bracht uitkomst. Het huisje voldeed aan (bijna) alle eisen. Klaar! Missie geslaagd. En goed dat we gegaan waren want anders hadden we toch mooi verkeerd gezeten...

De bus bracht ons even later weer terug naar West waar we de fietsen maar inleverden. Het regende, miezerde en goot afwisselend. Van fietsen kwam niks meer. We hadden ze nog niet afgegeven bij de fietsenhandel of de zon brak door en het werd stralend weer. Het was duidelijk, we hadden onze missie volbracht en konden nu weer gaan doen wat we normaal gesproken ook altijd doen op Terschelling: genieten van zon, zee en lekker eten. Niet veel later streken we neer op ons favoriete terras waar ik heerlijke nacho's kreeg voorgeschoteld en Skwebbel en Henny zich de vingers opvraten bij de befaamde champignons in knoflook. Koffie. Nog een koffie. Keuvel, keuvel. Nog wat drinken. We kwamen er helemaal van bij. Hera sliep tegen die tijd als een blok op haar nieuwe lime-groene handdoek. Ze zit in de inprentingsfase en had vandaag zoveel indrukken opgedaan dat haar poten de hele nacht onrustig zullen bewegen denk ik, als ze in haar dromen nog een keer in de fietsmand zit, de zee ziet, door de regen loopt en veel, heel veel aandacht krijgt van voorbijgangers. 'Aaaahhhh... wat een moppie, hoe oud is ie?' Waar hadden we dat eerder meegemaakt?

Het was een lekker dagje. Vroeg op. Veel reizen. Veel zien. Regen, zon, zee, en zand op een hondeneus. Genieten en veel lachen. Het was gezellig maar nu gaan de luiken dicht. Donder is moe. Maar voldaan.

Regen

De afgelopen drie jaar dreigde het, op de dag van Peer z'n verjaardag (28 juli) te regenen. Drie jaar geleden spanden we dus een heel groot dekzeil over de tuin. We waren er de hele middag zoet mee om het ding er goed in te krijgen en 's avonds bleef het droog.

Vorig jaar, weer kans op regen. Weer het dekzeil er in én de partytent. Een enorm karwei om op te zetten, die partytent want als je in de ene hoek de stokken in elkaar hebt donderen ze in de andere hoek weer uit elkaar. Eigenlijk moet je een klein legertje stokkenhouders tot je beschikking hebben om hem snel op te zetten. En omdat wij met z'n tweetjes zijn duurde ook dat weer een hele poos. En 's avonds... bleef het droog!

Afgelopen vrijdag, weer kans op regen. Inmiddels hadden we de tarp gekocht, die hing in no-time boven het terras. Maar ik besloot dat we toch ook de partytent er maar bij op moesten zetten en dus waren we weer de hele middag zoet en 's avonds... u snapt het al, geen drup! Gelukkig niet.

En nou ga ik morgen met Skwebbel en Henny naar Terschelling. De voorspellingen zijn, op z'n zachts gezegd, niet best. Buien, net als vandaag, en dan tussen die buien door droog. De combinatie fietsarrangement-buien is niet zo'n fijne dus ik besloot tot maatregelen. De partytent meenemen gaat te ver. Er moest dus iets anders bedacht worden. En dus kocht ik me gisteren zo'n wegwerp-regencape. Voor wel vijftig cent bij de Wibra. En nou maar hopen dat die cape hetzelfde effect heeft als de partytent op Peer z'n verjaardag. Want dan houden wij het wel droog morgen.

En zo niet... dan zit er niks anders op dan van kroeg naar kroeg te gaan. Van de Walvis naar Paal 8, van Paal 8 naar De Branding, van De Branding naar La Grotta en van La Grotta naar Zeezicht. Als het dan echt niet anders kan dan regenen dan is dat wel een heel goed plan B. lijkt me!